Il salice piangente

 Al hajj Imad Mughniyeh, eroe e martire della Resistenza... mi viene in mente solo di dedicargli queste parole di Nazim Hikmet.

"Akıyordu su
gösterip aynasında söğüt ağaçlarını.
Salkımsöğütler yıkıyordu suda saçlarını!
Yanan yalın kılıçları çarparak söğütlere
koşuyordu kızıl atlılar güneşin battığı yere!
Birden
bire kuş gibi
              vurulmuş gibi 
                         kanadından
yaralı bir atlı yuvarlandı atından!
Bağırmadı,
gidenleri geri çağırmadı,
baktı yalnız dolu gözlerle
              uzaklaşan atlıların parıldayan nallarına!

Ah ne yazık!
            Ne yazık ki ona
dörtnal giden atların köpüklü boynuna bir daha yatmayacak,
beyaz orduların ardında kılıç oynatmayacak!

Nal sesleri sönüyor perde perde,
atlılar kayboluyor güneşin battığı yerde!

Atlılar atlılar kızıl atlılar,
atları rüzgâr kanatlılar!
Atları rüzgâr kanat...
Atları rüzgâr...
Atları...
At...

Rüzgâr kanatlı atlılar gibi geçti hayat!

Akar suyun sesi dindi.
Gölgeler gölgelendi
               renkler silindi.
Siyah örtüler indi
               mavi gözlerine,
sarktı salkımsöğütler
                     sarı saçlarının
                                   üzerine!

Ağlama salkımsöğüt 
                     ağlama,
Kara suyun aynasında el bağlama!
                                       el bağlama!
                                                ağlama!"

"Scorreva l'acqua
che nel proprio specchio, mostrava i salici.
I salici piangenti nell'acqua si lavavano i capelli!
Colpendo i salici con le loro spade scintillanti e nude
i rossi cavalieri correvano verso dove tramonta il sole!
D'improvviso
come un uccello
 colpito
  nell'ala
un cavaliere ferito rotolò giù dal suo cavallo!
Non gridò,
non chiamò per far tornare indietro coloro che proseguivano
guardò solamente con gli occhi colmi
 i lucidi ferri da cavallo dei cavalieri che se ne andavano!
Che peccato!
 che peccato per lui
che non si chinerà più sui colli schiumanti di cavalli al galoppo,
non userà più la spada dietro i bianchi eserciti!

Il suono dei ferri da cavallo scompare lentamente,
i cavalieri scompaiono là dove tramonta il sole

Cavalieri cavalieri rossi cavalieri,
i loro cavalli alati di vento!
I loro cavalli alati di...
I loro cavalli alati...
I loro cavalli...
Cavalli...

La vita è passata come i cavalieri dalle ali di vento!

La voce dell'acqua che scorre si è spenta.
Le ombra si sono fatte ombra
  i colori sono stati cancellati.
Nere tende si calarono
  sui suoi occhi azzurri,
i salici piangenti si chinarono
   sui suoi gialli capelli!

Non piangere, salice
   non piangere,
nello specchio della nera acqua non ti stringere le mani!
   non ti stringere le mani!
      non piangere!"